sevilen kişinin ölmesi

şu hayatta en çok korktuğum şeylerden

cok kotu biseydir namaz kilinmis sevdigin kisi gomulmustur herkes gitmis sen mezarin basindasin dusunuyosun eski anilari guzel gunleri... yuzunde hafif uzuntulu bi tebessum oluyo ama sonra diyosun ki biz ne ara bu duruma geldik agliyosun agliyosun ama elden hic bisey gelmiyo sonra diyosun ki kalk ne olur kalk ben senin yerine yatam ama tik yok.sonra kendi kendi sinirleniyosun niye ben biraktin diye sitem ediyon ve kalkip gidiyosun sesizce yurumeye basliyosun cidden en zor anlardan biridir allah kimseye yasatmasin

son zamanlarda çok korkuyorum. küçükken çok yaramaz oldugumdan babamla anlaşamaz soluğu dedemin yanında alırdım. uzatirdi koccaman ellerini koyardım ellerimi oraya yavaş yavaş carpardim ellerimizi. ellerim onun ellerinde büyüdü. bir gün yanına gidip dedos ben avukat olucam diyordum bir gün doktor. hiç kirmaz hevesimi dinlerdi beni. ne güzel olursun o kıyafetlerin içinde derdi. ah dedem... geçen gün yanına gittim. tuttum o güzel tontis ellerini öperken baktım ki nerdeyse aynı boyutta olmuş ellerimiz. gözlerim doldu. o ölürse diye korkuyorum şimdi. sanki o ölürse bana en çok güvenen insan gider gibi. herkes bana taş iken çikolata olan dedem... korkuyorum, gitme.

bugün kaçıncı kez ölüyorum hatırlamam. ölümlerimi hatırlayabilecek kadar ayık gezmedim ilk öldüğüm günden beri. onu hatırlarım. hatırlarım ama işime gelmez ve kulak arkası yaparım bir dal sigara gibi. bir kaza kurşununa kurban gidersem ölürüm. kendimi kurşunun önüne atarsam intihar. ne garip! eylemler aynı: ölmek. malzeme aynı: sıcak bir kurşun, litrelerce ılık kan, darmadağın olmuş bir beyin ve alın kemiği yuvasını terk etmiş bir kafatası. şimdi çıkıp gel hadi. bir başkasının vücudunda faaliyet gösteren organların olmasın farketmez. dağılmış beynimi toplarım kaldırımın üzerinden. kurşunları da soğuturum. orada kimse var mı? yukarıda, yanında... sesimi duyan var mı? tanrım? abla? --- spoiler --- batuhan dedde - rasyonel şizofreni --- spoiler ---

en sevdiğim öldü babam öldü hem de bana seni asla bırakmam dediği gecenin sabahında öldü yıllar oldu ama ben minicik ellerimle o soğuk yanağına dokunuşumu unutamadım çok özledim be sözlük

dün gece yatakta yatarken aklıma geldi. tamam sevmiyor beni bana değer vermiyor kırıyor ama ölmesin orda olduğunu nefes aldığını bile bilmek bana güç veriyor. saatlerce yatakta ağladığımı hatırlıyorum beni kırsın ama orda dursun. mezarına gidip toprağa sarılmayayım.

dünya yıkılmışta altında kalmış deyimini bizzat yaşarsınız herşey kararır aldığınız nefes bile anlam içermez sizin için

elimde olsaydı da onun yerine ben ölseydim

sevilen kişi ölse de ölmüyor. i̇nsan seviyosa ölüm ayırsa bile seven kişinin içinde hala yaşıyor. gün geçtikçe özlem artıyor, hüzün artıyor ama buna rağmen gün geçtikçe daha çok seviyor insan. böyle bi olaydan sonra ya çocuk gibi oluyor insan, hassaslaşıyor ya da büyüyor veya büyüdüğünü sanıp katılaşıyor diğer kötü şeylere...

üniversite hazırlıktayım, yurtta kalıyoruz. bir gece hadi içelim muhabbeti döndü işte aldık nevaleyi soktuk yurda. bilirsiniz aşağı yukarı içki masası muhabbetlerini. ben de bildiğimi sanıyordum. herkes dökülüyor teker teker. aile özlemi, sevgili özlemi, arkadaş özlemi falan. aramızdan biri yaktı bi sigara aradı annesini özlem gidermek için ağladı baya baya. durduramadık. bende bi kız vardı hala daha sigara yakarım fotoğrafına bakarken. kendisine bakamam zira. onu anlatıyorum beni de aldı iyice hüzün. derdim büyük ya hani. sıra diğerine geldi. i̇ri kıyım bi arkadaş. okulda bi sevgilisi vardı olmadı falan. dedik onu anlatır bu. anlatmadı. lise de dedi bi kız vardı. i̇şte seviyoruz birbirimizi. çok. her şeyim o. bigün okula gitmedik, sabah kahvaltıya gitmek için. gittik de. yedik, güldük falan süper her şey. neyse ayrışma zamanı geldi o gitti eve bende döndüm. haberleşmedik akşama dek. sonra aradım açmadı. yazdım dönmedi. haber alamadım bir türlü. arkadaşlarının da haberi yok. o gece yattım sabah telefonum çaldı. x intihar etti dedi arkadaşı. o koca, iri kıyım çocuk karşımızda ağladı sözlük. ben, ben ne diyeceğimi bilemedim. yanımdakine baktım o da ağlamaya başladı, sonra ben de ağladım. kelimem yok ki kullanayım anasını satayım. ertesi gün ve daha sonra konuşmadık hiç bu mevzuyu. ama bana öğretti ki o çocuk, hayatta takmıycan hiçbir şeyi ölüm dışında.

bir gün ölücek herkes gibi , inanması güç ama evet ölücek ve ben bunu simdi bile düsünüyorum bir gün ölücek diye paralıyorum kendimi

ölmedide ölmesini çok isterdim, en azından yeri belli olurdu yanına giderdim toprağını öperdim kokusunu içime çekerdim..

böyle sorunlu başlıklar olmasa,

bu gece kaybettim onu. teyzemi. dün arayacaktım oysa. konuşacaktım. neden erteledim ki. bu nasıl bir pişmanlık allahım..

kaç yaşında olursan ol dayandığın ve gölgesinde oturduğun her zaman eksikliğini hissettiğin ilk kahramanın olan insanın ölmesi

yenisini bulursun bu kadar dert etme

kasımda 79. yıl dönümü olacak

hiç tatmadım ama en büyük korkum bu galiba

ölümün tadına bakıp yaşamaktır

ölmedi ama ölümden dönen en sevdiğim kardeşim var. onu o an kaybedicem bir daha göremicem sarılamıcam öpemicem dertleşemicem diye o kadar çok korkmuştum ki. allah sevdiklerimizin acı gününü yokluğunu göstermesin

biyolojik olarak ölmesine çok üzülürsün ama kalbinde ölmesiyle sende ölürsün

hayatta en korktuğum şeylerin başında gelir. nasıl katlanır bir insan buna. ölen kişi evlat, anne, baba, kardeş, sevgili, eş... ne olursa olsun. ne büyük imtihan. özellikle evlat ve eş-sevgili yönünden. (şahsım adına tabii)

fabri amk ya

uzaktasindir,kavusamazsin,birlikte olamiyosundur. bu kısi annedir,babadir,abidir,kızdır her ne olursa olsun varlığını bilmek bile yetiyor.konusmazsan da dokunamasan da varlığının olmasi yetiyor bazen. ölümu anlayamiyorum,kafam almıyor cidden. kimsenin başına gelmesin ama ölüm de kaçınılmaz.

ölde bari nerde yattığını bilelim

başlığı okurken gözlerim doldu, benim en büyük korkumdur bu. her gün allah'a emanet ettiğimden içim rahat ama düşüncesi bile kalbe ağrı veriyor.

artık sevilmiyorsa sorun olmaz sanırım :)

yaklaşık dört saat önce bu başlığı gördüğümde içim burkulmuştu. kaybetme ihtimalimizin olduğunu biliyordum ama düşünmemeye çalışıyordum çünkü korkuyordum. başıma geldi sözlük. 2 gün önce ateşi yükseldiğinde hep soğuk olan ellerimi kendi elleriyle aynı dereceye gelene kadar bırakmamıştı. dedemle en özel anımız bu oldu sanırım. yaklaşık yine 4 saat önce ambulansla hastaneye kaldırdık. 3 saat önce de kayıtlara "öldü" diye geçti. eksildim be sözlük. ailenin muzipve dedesini gülümsetmeyi vazife bilmiş torunu olarak ağlamak da zor oldu. dizilerdeki "üzgünüm, elimizden geleni yaptık. başınız sağolsun" repliğinden sonra bu kadar ağlayacağımı hiç tahmin etmezdim. o benim 85lik dostumdu sözlük. başımız oydu bizim, sağ olsa?

allah gecinden versin ölmedi ama beni ölmekten beter etti. darmaduman etti, küçücük bir kutuya hapsedip gitti.

yemin ediyorum, surekli dua ediyorum böyle birşey olmasın diye. çünkü toparlanamam bertaraf olurum.

seven yaşar mı zannediyorsun

arada sırada boş kalınca sevdiğim insanların öldüğünü düşünüyorum. kendimi kedere boğuyorum. allah'tan sapığım da 2 dakika sonra güzel kadınları düşünüyorum geçiyor.

'bir yıldızın kayması 2 saniye sürer ama gördüğüne değmez mi?' demişti bi abimiz. kaç yaşında olursa olsun giden sevdiğimiz olunca hep çok erken oluyor ama onunla yaşadığın anılar için ya da onu tanıdığın için mutlu olmaz mısın

(#813755) onu kaybettikten sonra, ben dünyada ancak kof bir ceviz tanesi gibi yuvarlanıp sürüklenebilirim, dedim. yaşanıyormuş oysaki.

bugüne kadar çevremde çok ölüm görmedim. 2 dedem, babaannem, karşı binadaki komşumuz. babaannem öldüğünde 3-4 yaşındaydım. öldüğü güne dair hafızamda tek bir görsel, resim var. küçük olsam da babaannemi sevdiğimi hatırlıyorum. bazı anıları hatırlıyorum. küçük olduğumdan dolayı ölümü bana pek bir şey ifade etmedi. dedem öldüğünde 7 yaşındaydım. ambulans gelmişti. bedenini evden çıkartırlarken görmüştüm. biraz ağlamıştım ama o da çok bir şey ifade etmedi. diğer dedemse geçen sene vefat etti. aklımın başımda olduğu tek ölüm. gerçekten üzüldüm. bazen ağladım da. hani böyle çok sever miydim? hayır ama dedemdi işte. arada gidip elini öper onlarda kalırdık. bu sene yapamadık. büyük eksiklik. karşı komşumuz içinse sadece şaşkınlık hissetmiştim. bunları niye mi anlattım? gerçekten çok sevdiğim biri ölse ne yaparım bilmiyorum. bazen düşünüyorum öldüklerini. düşüncesi bile göz yaşına sebep oluyor.

biriyle tanışmıştım geçen sene hayatı berbat sürekli içiyo çevresi kız dolu ama kimseyi takmıyo neyse gel zaman git zaman gecenin 4ünde birden anlattı her şeyi çocukluk aşkı varmış kendi elleriyle toprağa vermiş.ağlaya ağlaya ilk kez birine değer veriyorum dedi benden bahsettiğini başta anlamasam da ölen kıza çok benzediğimi söyledi bir şey diyemedim de yapamadım da baya konuştuk sonra konuşmayı kestik en son 2 gün önce konuştuk hala beter durumda değişen bir şey yok üzülüyorum zor allah yardımcısı olsun

dayanamam. yaşamadığım için belki böyle diyorum fakat düşündükçe, düşündükçe gökyüzünü bütün bulutları üzerime yığılacak, ayağımın altında ki toprak kayıp gidecekmiş gibi geliyor.

öyle böyle yaşamaya bi şeye tutunmaya çalışıyosunuzda olmuyor ya hiç bişey onun acısını almıyor içinizden. kapanmayan yarayla yaşamaya başlıyosunuz. herşey normalmiş gibi davranıp gece kendi kendinizi ağlayarak buluyosunuz normalde adı fazla kullanılan bi ad olmasada her yerde ufacık çocuk adı olarak çıkıyo karşınıza boğazınız düğümleniyor. söylediği laflar aklınıza geliyor her baba diye seslenene özlem dolu bakıyosunuz kısacası nefes alıyor yaşıyorsunuz ama buna yaşamak denirse

kardeşim gibi sevdiğim kuzenimi kaybettiğimizde sanki beni de o toprağın altına diri diri gömmüşlerdi..

fazla saykoluk olacak ama sancılı bir uzun ilişki bitirdim ki detayımsılarını bir entryimde yazmıştım, bir ara o kadar hem hayatımda olsun hem de olmasın istiyordum ki ölsün de yattığı yer belli olur bari diye içimden geçirmişliğim çoktur hoş ölmedi ama yattığı yer belli (bkz: karısının koynu) sevdiğini sevgilisini kaybeden varsa allah yardımcıları olsun tabi..

bir filmde sevdiğim oyuncu,bir kitapta sevdiğim karakter ölünce bile nefes almakta zorlanıyorum ki gerçekte böyle birşey başıma gelirse dayanamam.yaşayanlara allah sabır versin.

Dert dediğimiz şeylerin dert olmadığını öğreten en çaresiz durumlardan bir tanesi.

yaşanılan anıların bütünlüğü hala taze kalıyor

Çokça sevdiğim biri daha bu sabah yanımda anneannesinin ölüm haberini aldı. Hayatımda ilk kez birinin aldığı bi habere bu kadar inanmak istemeyişine şahit oldum. İnsana, varlıkla yokluğun arasının bu kadar ince bi çizgi olması hayret veriyor. Ah yalan dünya

Henüz 15 yaşındayken çok çok yakın bir arkadaşımın ölüm haberini okulda almıştım. Bir insan bir habere ne kadar inanmak istemezse o kadar inanmak istememiştim. Okuldan onun evine koşarak gitmiştim. Komşularından "ailesi cenazeye almaya gitti" diyene kadar da ağlamadım. Haberi aldıktan sonrası ise tam kabustu. 7 yıl geçti, hâlâ aşamadım. Onun yokluğu hâlâ kalbimde bir boşluk. Allah kimseye yasatmasın böylesini.

yıllar evvel şöyle demişim; (#1755390) hala aynı fikirdeyim. ne büyük bir imtihandır bu. aman allah'ım! az önce tiktok'ta genç bir erkeğin videosuna denk geldim. genç erkeğin eşi doğum yaparken vefat etmiş. geriye, yetim bir kız çocuğu ve acılı bir eş kalmış. işte o genç erkeğin tüm içerikleri özlem ve hasret kokuyor. tamam, her insan az-çok acısını paylaşıp ilgi görmek ister ama o erkek başka seviye. ya da ne bileyim, ben öyle düşündüm. o kadar çok üzüldüm ki o genç erkeğe, anlatamam. keşke acılarının bir miktarını çekip içinden alma şansım olsaydı. zira o videolara bakarken canım yandı. çok sevdiğin biri ölmüş ve sen öylece kalmışsın. imtihana bak! delirme nedeni! allah gerçekten acı çeken herkese huzur nasip etsin.

Kanser bir arkadaşım vardı, dünya malı, para pul, karı kız hiçbir şey yoktu gözünde. Çok sıcakkanlı ve samimi bir insandı. Tam koşulsuz güvenip dost olunabilecek insan. Hastanede olduğunu duydum ve aradım. - Kardeşim napıyosun ya ne zamandır görüşemiyoruz, yanına da gelemedim. + Sağol kanka hastanedeyim ama en geç bir haftaya taburcuyum inşallah. - Tamam kankam bekliyorum bak, çıktığın an haber ver geleyim yanına görüşelim, seni çok özledim. + Ben de seni özledim, görüşürüz kardeşim. 'GÖRÜŞEMEDİK' Maalesef bu son konuşmamız oldu, hastaneden koşarak çıkmasını beklerken cenazesi çıktı. Herkese tavsiyemdir fırsatınız olan hiçbir şeyi ertelemeyin, 'sonra görüşürüz' son lafınız olabilir.